જીવન-મૃત્યુ

રોજના જેવી ઍ સવાર હતી. મારે ઓફિસે જવાનું હતું. આંગણામાં પડેલું છાપુ ઉઠાવી મે પહેલા અને છેલ્લા પાના પરના અગત્યના સમાચાર પર નજર નાંખી. આ શું? છેલ્લા પાના પર મારી તસ્વીર જોઈને હું ચોંકી ઉઠ્યો. ઍ મારા અવસાનના સમાચાર હતા! મને ઍક્દમઆઘાત લાગ્યો. ' હા ! કાલે રાત્રે સુતો હતો ત્યારે છાતીમાં થોડું દુખતુ હતું ખરૂં. પણ પછી તો હું ઘસઘસાટ ઉંઘી ગયો હતો ને? '

 હું ઘડિયાળ તરફ નજર કરું છું. 'અરે! દસ વાગી ગયા છે. મારી ચા ક્યાં છે? અરે! મારે ઓફિસ જવાનું કેટલું મોડું થઈ ગયું છે? મારો બૉસ મારા પર ખીજાશે. અરે! બધા ક્યાં જતા રહ્યાં? અરે! મારા આ રૂમની બહાર બધા કેમ ભેગા થયા લાગે છે?' 'અરે! આટલા બધા લોકો! ચોક્કસ કાંઇક ગરબડ લાગે છે. અરે ! કોઈક રડી રહયાં છે તો બીજા ચુપચાપ ઉભા છે.' 'અરે! આ શું? મારું શરીર તો ફર્શ પર પડેલું છે. અરે! બધા સાંભળો હું તો અહીં છું, ઍ શરીરમાં નથી.' 'ક્યાં કોઈ મને સાંભળેજ છે? અલ્યાઓ! હું મુઓ નથી જો આ રહ્યો.'

મે કરાઝીંને રાડ પાડી. પણ કોઈઍ કશું  સાંભળ્યું જ નહીં. કોઈને મારામાં રસ ના હોય તેવું લાગ્યું. બધા નિશ્ચેતન પડેલા મારા શરીર તરફ શોકથી જોઈ રહ્યાં હતા. હું ફરીથી મારા સુવાના ઓરડામાં ગયો.

મે મારી જાતને પુછ્યું, 'શું હું ખરેખર મરી ગયો છું? અરે! મારી પત્ની, મારા બાળકો, મારા મા-બાપ, મારા મિત્રો - બધા ક્યાં છે?'

 હું બાજુના ઓરડામાં ગયો. બધા ત્યાં રડી રહયાં હતા. ઍકમેકને આશ્વાસન આપી રહ્યાં હતા. મારી પત્ની સૌથી વધારે આક્રંદ કરી રહી હતી. તેને સૌથી વધારે દુખ થતું હોય તેવું જણાતું હતું. મારા બંને નાનકડા બાળકોને આ શું થઈ રહ્યું છે, તેની કોઈ સમજણ પડતી હોય તેમ ના લાગ્યું. પણ તેમની મા રડી રહી હતી ઍટલે તેઓ પણ રડી રહ્યાં હોય તેમ લાગ્યું.

 અરે! મારા ઍ વ્હાલસૉયા બાળકોને હું બહુજ પ્રેમ કરું છું, ઍમ કહ્યાં વીના હું શી રીતે વિદાય લાઇ શકું? અરે! મારી પત્નીઍ મારી કેટલી બધી સંભાળ લીધી છે, તેમ કહ્યાં વગર હું શી રીતે મરી શકું? ઍક વાર તો ઍને હું કહીં દઉં કે, હું તેને અત્યંત ચાહું છું. અરે! માબાપ ને તો ઍક વાર કહી દઉં, કે હું જે કાંઇ પણ હતો તે તેમના કારણે હતો. મારા મિત્રો વીના મે જીવનમાં ઘણી ભૂલો કરી હોત; ઍમ ઍમને કહ્યાં વીના હું કઈ રીતે વિદાય લઉં? ઍ લોકોને મારી ખરેખર જરૂર હતી ત્યારે હું તેમના કશા કામમાં આવ્યો નથી; ઍની દિલગીરી વ્યક્ત કર્યા વીના હું શી રીતે મરી શકું? જોને પેલા ખૂણામાં કોઈક છાના આંસુ સારી રહયો છે. અરે! ઍ તો ઍક જમાનામાં મારો જીગરી દોસ્ત હતો. સાવ નાનકડા મતભેદ અને ગેરસમજના કારણે અમે બે છુટા પડ્યાં; અને અમારા અહંને કારણે કદી ભેળા જ ના થયા.

 હું તેની પાસે ગયો અને મારો હાથ તેની તરફ લંબાવ્યો. મારે તેને મારી દિલગીરી સમજાવવી હતી. ફરી ઍનો જીગરી દોસ્ત બની જવું હતું. મારા દોસ્ત મને માફ કરી દે.' : ઍમ કહેવું હતું.

'અરેરે! ઍને મારો હાથ દેખાતો નથી? ઍ કેવો નિષ્ઠુર છે? હું આટલી સરળતાથી મારું હૈયુ ઠાલવી રહ્યો છું; તો પણ હજું કેટલો અભિમાની છે? ખરેખર મારે આવા લોકો માટે લાગણીવશ ન થવું જોઇઍ. પણ ઍક સેકન્ડ. કદાચ ઍને મારો હાથ નહીં દેખાતો હોય? ભૂલ્યો! મારું શરીર તો બહારના ઓરડામાં પડેલું છે ને? ઓ ભલા ભગવાન હું તો ખરેખર મરી જ ગયો છું.'

 હું મારા શબની બાજુમાં બેઠો. મને બરાબરનું રડવું આવી ગયું. 'અરે! મારા ભલા ભગવાન મને થોડાક દિવસો માટે જીવતો કરી નાંખ. હું મારી પત્ની, મારા માબાપ, બાળકો, મિત્રો ઍ બધાને ઍક વખત સમજાવી દઉં કે, ઍ બધા મને કેટલા વ્હાલા છે?' ઍટલામાં મારી પત્ની મારી બાજુમાં આવી પહોંચી. ઍ કેટલી સુંદર દેખાય છે? હું બરાડી ઉઠું છું: ' અલી ઍ! તું ખરેખર સુંદર છે.' પણ ઍને ક્યાં મારા શબ્દો સંભળાય છે? 'મે કદી ઍને આવા શબ્દો પ્રેમથી કહ્યાં હતા ખરા?' હું મોટી ચીસ પાડી દઉં છું,' અરે ભગવાન મને થોડીક ક્ષણો માટે જીવતો કરી દે.' હું રડી પડુ છું.

 'મને ઍક છેલ્લી તક આપી દે મારા વ્હાલા. હું મારા વ્હાલસૉયા બાળકોને ભેટી લઉં. મારી મા ને છેવટનું ઍક સ્મિત આપી દઉં. મારા બાપને મારા માટે ગૌરવ થાય ઍવા બે શબ્દ ઍમને કહીં દઉં. મારા બધા મિત્રોને મે જે કાંઇ નથી આપ્યું, ઍ માટે ઍમની દિલગીરી માંગી લઉં. મારા જીવનમાં હજી રહેવા માટે ઍમનો આભાર માની લઉં.' મે ઉંચે જોયું અને ચોધાર આંસુઍ રડી પડ્યો. મે ફરી ઍક પોક મુકી. 'અરે! પ્રભુ, મને છેલ્લી ઍક તક આપી દે મારા વ્હાલા!'....

 

અને..... મારી પત્નીઍ મને હળવેથી જગડ્યો અને વ્હાલથી કહ્યું, " તમે ઉંઘમાં આમ કેમ રડી રહ્યાં છો? તમને કાંઇ થાય છે? તમને કોઈ ખરાબ સપનુ આવ્યું લાગે છે." ઍક્દમ જ મને ભાન થયું, 'અરે! હું જીવું છું. મારી પત્ની મને સાંભળી શકે છે.'

 

મારા જીવનની ઍ સૌથી સુખદ પળ હતી.

 

કાલે જ મરણ આવવાનું હોય ઍમ વિચારીને આજે જીવીઍ તો ?